குறுங்கதை # 9 பழையசோறு

அது ஒரு செழுமையான கிராமம்.அக்கிராமத்து செல்வந்தரொருவனின் மகன்,திருமணமாகி குடும்ப வாழ்க்கையை ஆரம்பித்த பொழுது அவனுடைய வீடு தினமும் கல்யாண வீடு போன்றே களைகட்டியிருக்கும். நன்பர்கள் கூட்டம் எந்நேரமும் அவனைச்சுற்றி அரட்டை சீட்டுக்கச்சேரி என் ஒரே அமர்ககளந்தான். இப்படிப்பட்ட கேளிக்கைகள் தொடர்வது அவ்வீட்டின் புது மணப்பெண்ணிற்கு பிடிக்கவில்லை.இதற்க்கு ஒரு முடிவு கட்டிவிட தீர்மானித்தாள்.

என்றும் போல் அன்றும் நன்பர்கள் கூடினர்,சீட்டுக்கச்சேரி ஆரம்பித்து வெகு ஜோராக போய்க்கொண்டிருந்தது.மதிய உணவு வேளை நெருங்கியதும்,புதுமணப்பெண்,” என்னங்க சாப்பாட்டு நேரம் வந்ததுகூட நினைவில்லாமல் சீட்டாடுகிறீர்களே,பழையசோறு ஆறிப்போகப்போகுது,சீக்கீரமா வந்து சாப்பிட்டுவிட்டு போங்க:என்று குரல் கொடுத்தாள்.நண்பர்களும் சற்று திகைத்துப்போனார்கள்

.

மாப்பிள்ளையும்,திகைப்புடன்,வீட்டிற்குள் சென்றான்,சுட சுட சோற்றையும் பல்வித காய்கறிகளையும் பரிமாறினாள்.ஆச்சரியப்பட்ட அவன் ஏன் என்று கேட்க தயங்கியவாறு உண்டுவிட்டு,மறுபடியும் திண்ணைக்குச்சென்று கச்சேரியைத் தொடர்ந்தான்,

இவ்வாறு தொடர்ந்து உணவுவேளையின்போது,பழைய சோறு சாப்பிட அழைப்பு வரும்,அங்கு சென்றால்,சுட சுட விருந்துணவு காத்திருக்கும்.மாப்பிள்ளையும் பொறுமையிழந்து,பழைய சோறு,பழைய சோறு என்று கூவிக்கூவி அழைத்து,என் மானத்தை வாங்கிவிட்டு,இப்படி தினம் தினம் விருந்து படைக்கிறாயே.இதர்க்கு என்னதான் அர்த்தம் “ என்று ஒருவழியாக அன்று கேட்டேவிட்டான்.

அந்தப் பெண் அலட்டிக்கொள்ளாமல் “ பழைய சோறு என்று சொல்லிவிட்டு வழக்கம்போல சுட சுட உணவு பரிமாறும்,என்னை பைத்தியம் என்று நினைத்துவிட்டீர்களோ? நீங்க சாப்பிடற உணவு,நீங்க சம்பாதித்தலிருந்து கிடைத்தல்லவே,இந்தசாப்பாடு உங்கள் மூதாதையருடைய சம்பாத்தியம்.அதனால்தான்,அதை பழையசோறு என்று கூறினேன்.

என்றைக்கு நீங்க உழைத்து சம்பாரித்து பணம் கொண்டு வந்து கொடுத்து,அதில் நான் சமைத்துப்போடுகிறேனோ,அன்றைய சமையல்தான், புத்தம் புது விருந்துணவு” என்று கூறிய மனைவியை, அன்றுதான் முதல் முறை பார்ப்பதுபோல் பார்த்து,வியப்படைந்தான்.


திருமுருக கிருபானந்த வாரியார் ஷ்வாமிகள்

குறுங்கதை # 8 கண்ணே கண்மணியே- - -

பார்வையிழந்த அவளுக்கு ஒரே ஆதரவு அவளுடைய காதலன்தான்  அவன் காட்டிய அன்பு வளைத்திக்குமுக்காட வைத்தது. சமயம் கிடைக்கும்பொழுதெல்லாம் தன் விருப்பத்தை அவனிடம் கூற தவருவதேயில்லை.

 ”உன்னை என்  உயிரின்மேலாக  காதலிக்கிறேன். நீயில்லாத வாழ்க்கையை  என்னால் கற்பனைபண்ணிகூட பார்க்கமுடியவில்லை.என் பெற்றோர்கள் கண் தானம் பெற முயற்சித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் .நிச்சயம் நான் இழந்த பார்வையைப் பெறுவேன். அக்கண்களால் உன்னைத்தான் முதலில் பார்க்கவிரும்புகிறேன். 

 நம்  வருங்காலம் பிரகாசமாக  தெரிகிறது. 

அதுவரை  நீ பொறுத்திருக்கவேண்டும், பின்  நம் திருமணம் செய்ய எந்த தடையுமிருக்காது” என்று கூறி மகிழ்ந்து காதலனையும் மகிழ்விப்பாள்..

அவள்  விரும்பியபடியே கண்கள் தானமாக கிடைத்தன,கண் பார்வையைப் பெற்ற அவள் தன் விருப்பப்படியே தன் காதலனை அருகில் அழைத்து கண்களைத்திறந்து அவனை ஆவலுடன் பார்த்தாள்.பேரதிர்ச்சியடைந்தாள்.அவன் காதலனும் பார்வையற்றவனாகவிருந்தான்.

பின்பு மருத்துவ மனையில் தன்னுடனிருந்த காதலனிடம் முன்போல் அன்புடனோ,நெருக்கமாகவோ பழகவில்லை.

வீடு திரும்பவிருந்த அன்று காதலனிடம் “ பார்வையற்றவளாக நான் அனுபவித்த துன்பத்தை பார்வைபெற்றபின்னும் பார்வையற்ற உங்களை மணந்துகொண்டு தொடர்ந்து அனுபவிக்க நான் விரும்பவில்லை.எனவே என்னை மன்னித்துவிடுங்கள்,.”என்று இரக்கமின்றி கூறியதைக்கேட்ட காதலன் செய்வதறியாது வேதனையுடன் அங்கிருந்து வெளியேறினான்.

கரைகாணா உற்சாகத்துடன்,வீடு திரும்பிய அவளுக்கு காதலனிடமிருந்து,ஒரு குறுஞ்செய்தி வந்தது. “இனியவளே,என் கண்களையாவது,உன் வாழ்நாள் முழுதும் தொடர்ந்து நேசிப்பாய் என நம்புகின்றேன்”

குறுங்கதை # 7 கருணைக்கும் உண்டோ வரம்பு - - - -

மலையடிவார பேரூரொன்றில் பள்ளி மாணவனொருவன் தன் படிப்பைத்தொடர விடுமுறை நாட்களிலும் மாலை வேளைகளிலும் வீடு வீடாக சென்று பொருட்களை நேரடி விற்பனை செய்து பணம் சம்பாதித்தான்.

அப்படிப்பட்ட ஒரு விடு முறை நாளன்று,வீடு வீடாக ஏறி இறங்கியதில் களைப்புற்று,பசியுமேற்பட ஏதாவது சாப்பிடாலாமென்றெண்ணி அருகில் இருந்த ஒரு பெட்டிக்கடையை நோக்கிச்சென்று,என்ன வாங்கலாம் என்று யோசித்தவாறு பொருட்களை நோட்டமிட்டான்.சட்டென்று அப்பொழுதுதான் தன்னிடம் போதிய காசு இல்லை என்பதை உணர்ந்தான்.உணர்ந்த மறுகணமே அங்கிருந்து கிளம்ப எத்தனித்தான்.

அச்சமயம்,கடையிலிருந்த சிறுமி,”அண்ணே,கொஞ்சம்,கடையை பார்த்துக்கங்க,வீட்டுக்கு போயிட்டு வந்த்ரேன்”என்று கூறிவிட்டு அவன் பதிலைக்கூட எதிர்பார்க்காமல் சென்று விட்டாள்.

சிறிது நேரம் கழித்து ஒரு சொம்பு நிறைய மோர் கொண்டு வந்து “ குடிங்கண்ணே என்று நீட்டினாள். பசி கிரக்கத்திலிருந்த மாணவன் அதை ஆவலோடு வாங்கி குடித்தபின்தான் என்ன நடந்தது என்று உணர்ந்தான் .தான் பசியால் வாடுவதையும் பொருளெதுவும் வாங்கும் நிலையில்லையென்பதை அறிந்து தக்கதருணத்தில் மோர் தந்து உதவியதை வியந்து,”மோருக்கு எவ்வளவு கொடுக்கனும் என்று கேட்டுவைத்தான்.

“தவிச்ச வாயிக்கு தண்ணி கொடுத்து அதுக்கு காசு வாங்ரது நம்ம ஊர் பழக்கமாண்ணே”என்று அச்சிறு,மி கேட்டது கன்னத்தில் அறைந்ததுபோலிருந்தது.

ஆண்டுகள் பல சென்றன. பெரியவளான அச்சிறுமி நடுத்தர நகரமொன்றில் பணியாற்றும் பொருட்டு தினமும் பேருந்தில் சென்று வீடு திரும்புவதை வாடிக்கையாக கொண்டிருந்தாள். அப்படிப்பட்ட பயணத்தின்போது, விபத்திற்குள்ளாகி, பலத்த காயங்களுடன் அம்மாவட்ட பெருநகரிலிருந்த ஒரு ஆஷ்பத்திரிக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டாள். அங்கிருந்த டாக்டர்கள் மூத்த டாக்டருக்கு செய்தியனுப்பி அவர் வருகைக்காக காத்திருந்தனர்.

திருமலையான் டாக்டர் அந்த மாவட்டத்தின் கண்கண்ட தெய்வம்.தீராத வியாதியெல்லாம் அவர் கைபட்டாலே குணமாகிவிடும் என்ற நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமான அவர் வந்ததும் நோயாளின் நிலமை குறித்து விவாதித்தனர்.மண்டையில் பலத்த அடியின் காரணமாக அறுவைச்சிகிச்சை மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.அதர்க்கான ஏற்பாடுகளும் மேற்கொள்ளப்பட்டன,

திருமலையான் டாக்டருக்கு அந்த பெண் எங்கிருந்து வந்திருக்கிறாள் என அறிந்ததும்,அவளைப்பார்க்க வார்டுக்குச்சென்றார்.அவர் அங்கு கண்டது வேரு யாருமல்ல தனக்கு அன்று மோர் கொடுத்தவள் என்று அறிந்ததும்,வேதனைப்பட்டார். இருப்பினும் தன் சக்தியுட்பட்ட தீவிர முயற்சியினால் ஆபரேஷன் வெற்றிகரமாக முடிந்து உயிர் பிழைத்தெழுந்தாள்.

ஒரிரு வாரங்கள் சென்றபின் குணமாகி வீடு திரும்பும் சமயம் பில் கட்டவேண்டிய நிலையில் அதர்க்கான பணத்தை ஏற்ப்பாடு செய்ய ஊருக்குச்சென்றிருந்த தந்தையை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள்.அது சமயம் செவிலி பில்லைக்கொண்டுவந்து கொடுத்தார்

. தனது சக்திக்கு மீறின தொகையாகவிருக்குமோவென பயந்துகொண்டே பில்லைப்பிரித்துப்பார்த்தாள் .என்ன ஆச்சரியம் “ பணம் செலுத்தப்பட்டு விட்டது—விலை மதிப்பற்ற ஒரு சொம்பு மோரின் மூலமாக “ என்றதைப் பார்த்ததும் அந்த அண்ணன்தான் புகழ்பெற்ற டாக்டர் திருமலையான் என்று அறிந்து நன்றிப்பெருக்கினால் கண்ணீர் விட்டாள்.

குறுங்கதைகள் --- முன்னுரை

வலைத்தளம்,ஆரம்பித்தவுடன் நான் சந்தித்த முதல் சவால் தமிழை(,எனது தாய் மொழியை) பிழையின்றி எழுதுவதுதான், பணி மொழியான (professional Language) ஆங்கிலத்தையே  பல ஆண்டுகளாக பயன்படுத்தியன் விளைவாக, தாய்மொழியைக் கையாளுவதிலேற்பட்ட சிக்கல்களும்,சிரமங்களும்,சொல்லி மாளாது.எனவே,ஒரு அகராதியை கைவசம் வைத்துக்கொள்ள வேண்டிய அவசியமுண்டாகி, கூகுளாரை அனுகினேன்

.ஆச்சரியம் ஒன்று காத்திருந்தது,அது Pals eDictionary மூலம் வந்தது. ஆங்கிலத்தில் ஜாம்பவானாக கருதப்படும் அகராதிகள் போன்று அமைந்திருந்த ஒன்று கிடைத்தது,மட்டற்ற மகிழ்ச்சியளித்தது என்று கூறினால்.அது மிகையாகாது.

அத்தகைய அகராதியை புரட்டிக்கொண்டிருக்கும்போது,ஒரு வார்த்தை என்னை சுண்டியிழுத்தது.Anecdotes: இந்த வார்த்தைக்கு ஒரு நீண்ட விளக்கமிருந்தது,அதில் முதலில் காணப்பட்டது “தனியொரு நிகழ்வினையொட்டிய சிறுகதை” என்பது.சில விளக்கங்களுக்குப்பின், anecdotage:chattering old age,the age at which one is addicted to anecdotes: சிறுகதை சொல்வதில் முனையும் கிழ வயது. என்று காணப்பட்டது.இந்த விளக்கங்களின் தாக்கம்தான்,ஒரு புது முயற்சியை மேற்கொள்ள தூண்டியது,

கதைகள் படிப்பதிலுள்ள சுவாரசியத்தை சொல்லி தெரியவைக்கவேண்டிய அவசியமில்லை என்றுதான் கருதுகிறேன் .எத்தனை எத்தனை கதைகள் ! பஞ்சதந்திர கதைகள்,ஈசாப் கதைகள், தெனாலி ராமன் கதைகள், பீர்பால்-அக்பர் கதைகள்,பரமார்த்த குரு கதைகள் ,ராமகிருஷ்ணரின் குட்டிக்கதைகள்,என அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். இவைகள் தவிற,சமீப காலமாக உலவிவரும் ஜென் கதைகள்,டாவோ கதைகள்,சீனாவின் பரிசுகள்.

  நமக்கு அதிகமாக அறிமுகமாத சுஃபி கதைகள் சிறப்பானவைகள், இஸ்லாமிய மறை மெய்ஞ்ன கோட்பாடுகளை உள்ளடக்கியவைகள், இத்தகைய பழம் கதைகளுக்கு போட்டியாக

,சுய முன்னேற்றம், மனிதநேயம், போன்றவைகளை  ஊக்குவித்து உற்சாகமூட்டும் நவீன கதைகள் ஏராளமாக உலவிக்கொண்டிருக்கிறன.

அக்கதைகள் பல்வித உணவுகள் போல உண்டு களிக்க காத்திருக்கின்றன,நாம் நமக்கு பிடித்த பதார்த்தங்களை தெரிவு செய்து உண்ண தடையேதுமுண்டோ?

அன்பர்களே,நான் நான் பதிவு செய்யப்போகும் கதைகள் பல உங்களுக்கு தெரிந்ததாகவிருக்கும்,ஏனெனில் இவைகளின் மூலம் ஒன்றுதான்.படைப்பாளிகள்தான்,பலர், நானும் அவர்களில் ஒருவன்,எனக்குப்பிடித்த,உங்களுக்கும் பிடித்திருக்கும் என்ற நம்பிக்கையில்,மேற் கூறிய என்றும் சுவை மாறா களஞ்சிய கதைகளை அவ்வப்போது உங்களுக்கு என் நடையில் வழங்கவிருக்கிறேன்..நிச்சயம் ரசிப்பீர்கள்,இராமாயணத்தையும்,மஹாபாரதத்தையும் திரும்பத் திரும்ப கேட்டு, படித்து ரசிப்பது போல.

காக்க காக்க கனகவேல் காக்க, என்பதுபோல் கதைக்க கதைக்க கருணை காட்ட என்று வேண்டி, குறுங்கதைகள் என்ற தொடரை எழுதி உங்களை மகிழ்விக்கவிருக்கிறேன்.

குறுங்கதை # 4 கோமனத்தை காப்பாற்ற முயன்று- - - -

அது ஒரு வனப்பகுதி. அதிலொரு சந்நியாசி வாழ்ந்தார்,சந்நியாசிகளுக்கே பெருமை தரும் எளிய வாழ்க்கை முறையை அனுசரித்து,நாள்தோரும்,அடிவார கிராமத்திற்குச் சென்று,பிச்சையெடுத்து,தன் அன்றாட உணவுத்தேவையை நிறைவேற்றிக்கொள்வது அவரது தினசரி கைங்கரியங்களிலொன்று.

..நாளாக நாளாக,கிராம மக்கள் அவருக்கு பிச்சையிடுவதை தவிர்க்கவே விரும்பினர்.அவர்களொன்றும் பெரும் வசதிபடைத்தவர்களல்லவே..

இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் ,சந்நியாசிக்கு, ஒரு சோதனை ஏற்பட்டது ,கோமனம் சம்பந்தமாக. அவரிடமிருந்ததோ இரண்டு ,ஒன்று அணிய மற்றொன்று கொடியில் உலர என்றிருந்தன ,சில நாட்களாகவே, உலரவைத்த கோமனம், காணாமல் போய்க்கொண்டிருந்தது, வேறு வழியில்லாமல் ,உணவோடு ,கோமனத்திற்காக பழைய துணிகளையும் யாசித்தார்.

 ஏற்கனவே எரிச்சல்பட்டுக்கொண்டிருந்த கிராம மக்கள் முணங்க ஆரம்பபித்தனர்.”சோறு போடுவதே தண்டம்,அதோடு கோமனத்திற்கு துணி வேறு வேண்டுமாக்கும்”என்று புலம்பினர்

.

அத்தோடு நிற்காமல், துணி யாசிப்பதின் ரகசியத்தை கண்டுபிடித்தனர் .உலரப்போடும், கோமனத்தை, காட்டெலிகள் கவ்விக்கொண்டு கம்பி நீட்டிக்கொண்டிருந்தன. பாவம் சந்நியாசியும் வேறு வழியில்லாத காரணத்தால்தான்  கோமனத்திற்கு துணி யாசித்தார் என்பதை அறிந்த கிராமமக்கள் ஒரு யோசனையும் கூறினார்கள் பூனை வளர்த்தால்,அது எலிகளை விரட்டியடித்து, துணியைக்காப்பாற்றும் என்றதோடல்லாமல்,ஒரு பூனையையும் கொடுத்தனர்.

 கோமனத் ,திருட்டு நின்றது. ஆனால் அடுத்த பிரச்சினை  உருவாகியது..

மறு நாள் யாசிக்க வந்த சந்நியாசி,பசியால் வாடும் பூனைக்கு பால் வேண்டும் என்றார்.

சோற்றோடு துணி கேட்ட பரதேசி,இப்பொழுது பால் வேறு கேட்கிறாரே என்று சங்கடப்பட்டாலும், பூனை கொடுத்த நாம் அதைக்காப்பாற்ற பால் கொடுப்பது கடமையென்று கருதி ,பாலும் உணவும் கொடுத்தனர்.

நாட்கள் நகர்ந்தன, பால் கொடுத்து சலித்துப்போன மக்கள் ,ஒரு பசுமாட்டை தானம் கொடுத்து இதை வைத்து பால் கறந்து, பூனைக்கு கொடுத்து, பால் யாசிப்பதை கைவிடச்சொன்னார்கள்.

மாட்டை தானம் பெற்ற நாளிலிருந்து சந்நியாசி ஊருக்குள் செல்வதைத் தவிர்த்தார். சந்நியாசியின் வருகை குறைந்திருப்பதைக்கவனித்த மக்கள் விசாரித்துப்பார்த்து,ஒரு உண்மையை கண்டுபிடித்தனர்.

பசு மாட்டை வனப்பகுதிகளில் மேய்த்து ஊட்டமளித்து கொழுக்கவைத்து ,பால் கறந்து,திருவோடுகளில் சேமித்து, பூனைக்கு ஊட்டி தானும் குடித்து, உணவத்தேவையை குறைத்துக்கொண்டு, சில நாட்கள் மட்டும் யாசிக்கச்சென்றார்.

 சந்நியாசி, பூனையோடு தானும் கொழு கொழுவென்றாகிவிட்டார். கிராம மக்களும் தொல்லை விட்டதென்று நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டனர்..

சந்நியாசி சாமியாரானார், ஏனென்றால் இவர் உடம்பை பார்த்தே ஒரு நாடோடி, அவருடைய சிஷ்யனானான் ,சிஷ்யனுக்கு சாமியானார்  நம் சந்நியாசி.

சிஷ்யன் கடும் உழைப்பாளி, அதனால் பால் உற்பத்தி அவர்கள் தேவைக்கதிமாக இருந்தது. எனவே ,உபரி பாலை கிராம மக்களிடம் விற்பனை செய்தனர். .பணம் சேர்ந்தது,

வருமானம் பெருகவும், அதைக்கொண்டு ஒரு காளை மாட்டை வாங்கினார். சந்நியாசி. பசு கன்று ஈன்றது. .படிப்படியாக ,கன்றுகாலிகள் பெருகியதால், பால் பண்ணை ஒன்றை உருவாக்கி அதர்க்குச் சொந்தக்காரரானார்.

பண்ணையாரான சாமியார், ஒரு வீட்டைக்கட்டினார், காடு திருத்தி, கழனி உருவாக்கினார். பண்ணை வருமானம் பெருகியதால் ,வேலையாட்களைச் சேர்த்துக்கொண்டார். கூட்டம் பெருகியதால் பண்ணை விஷ்தரிக்கப்பட்டு, பணப்பயிர்கள் பயிரிட்டு, தானியங்கள் உற்பத்தி செய்து, அதனை விற்பனை செய்து அந்த வட்டாரத்திலேயே செல்வமும் செல்வாக்குமுள்ள  பெரும் பண்ணையாரானார்.

எனவே அந்தஸ்த்திர்கேற்றவாரு, மாளிகையொன்று கட்டி ,ஒரு மங்கை நல்லாளையும் மணந்து, கௌரவமான ஒரு சம்சாரியுமானார்..நமது சாமியார்.

இப்படியாக, சந்நியாசி சாமியானார், ,சாமி பண்ணையாரானார், ,பண்ணையார் பெருங்கொண்ட பண்ணையாகி, சுக போகங்களையனுபவித்து வாழ்ந்து வந்தார்.

வருடங்கள் உருண்டோடின, பண்ணை வீட்டுக்கு ஒரு முனிவர் வந்தார் ,பண்ணையாரும் அவர் குடும்பத்தினரும் அவரை விழுந்து விழுந்து உபசரித்தனர்.

 முனிவரும் மிக்க மகிழ்ச்சியடைந்து. உரையாடிக் களித்த வேளையில் முனிவர் எதிர்பாராதவிதமாக ‘,நான் ‘பல ஆண்டுகளூக்கு முன், இவ்விடத்திற்கு வந்திருந்தபோது ,ஒரு இளம் சந்நியாசி  இங்கு ஜப தபங்களில் ஈடுபட்டு பிச்சையெடுத்து வாழ்ந்து வந்தாரே அவர் இப்போது எங்கிருக்கிறார்? அவரை பார்க்க விரும்புகிறேன், என்றார்.

உடனே பண்ணையார் முனிவரின் காலில் விழுந்து சாஷ்டாங்க நமஷ்காரம் செய்து,” ஸாமி, என்னை மன்னிக்கவேண்டும், அந்த சந்நியாசி அடியேனே..

ஒரு கோமனத்தை காப்பாற்ற முயற்சித்து இன்று கோமானாகிவிட்டேன்.

ஆசீர்வதிக்கவேண்டும் என யாசித்தார்.

முனிவரும், இன்முகங்காட்டி, முறுவலித்து  ஆசீர்வாத பிச்சையிட்டு விடைபெற்றார்

_ _ _ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரின் குட்டிக்கதைகளில் ஒன்று..